İki yıl önce, 23 Nisan’da, Van Feyyaz Tokar Eğitim Parkı’na Hijyen Şenliği yapmaya gittik. Parkla konuşurken çocuk sayısı konusunda yaptığımız pazarlıklar sonucunda şenliği 500 çocukla yapmayı planladık. Sponsorumuzun ekibinden misafirlerimiz olacağı için de daha heyecanlıydık.
Kar yağmasın diye dualar ettik, hazırlıklarımızı yaptık, bir de üstüne Van kahvaltısı yaptık:)
Şenlik alanında gönüllü sorumlusu arkadaşım Erhan ile, kapıda, gelen her çocuk grubu ile, gönüllüleri eşleştiriyorduk. Böylece şenliğe gelen her çocuk, oyunlardan faydalanabilecek ve daha rahat yemek yiyip oynayabilecekti. Biz çocuklar ve gönüllüler ile ilgilenirken, köşede birkaç çocuğun oldukça ciddi durduğunu fark ettim.
Erhan’a "bu çocuklar neden bekliyor" diye sordum. Erhan da çocuklara sordu:
O kızlardan biri ise diğerlerine bakıyordu, katılması doğru mu değil mi bilemiyor gibiydi. Herkes ikna olunca kız da grubun peşine takıldı. Kızın bakışları nedense içime dokundu. Şenlikte onu gördüğümde oyunları oynuyordu ama yüzündeki o ifade aynıydı, silinmemişti. Sanki çocuk olmayı unutmuş, oyunları iş ciddiyetiyle yapıyordu…
Döndüğümde o kızı arkadaşlarıma da anlattım. Şenlik yapıyor ve dönüyoruz ne işe yarıyor ki, diye düşünüyordum. Ama günler sonra gönüllümüz Uygar, şenlikte çektiği fotoğrafları gönderdi. Onlara bakarken aşağıdaki fotoğrafları buldum.
Çok duygusal bir insan değilim ama gözyaşlarıma engel olamadım. Biz sadece şenlik yapmıyoruz, bir çocuğa çocuk olduğunu hatırlatıyoruz, ona kendisine ait basılı ilk fotoğrafını veriyoruz, kendi yaptığı resimleri sergileyerek değerli olduğunu hissetmesini sağlıyoruz. Bir çocuk ciddi bir veli olarak gelip, gülen bir çocuk olarak çıkıyorsa, bu bile yeter.
Sevgiler,
Pınar Akman, 2016
Kar yağmasın diye dualar ettik, hazırlıklarımızı yaptık, bir de üstüne Van kahvaltısı yaptık:)
Şenlik alanında gönüllü sorumlusu arkadaşım Erhan ile, kapıda, gelen her çocuk grubu ile, gönüllüleri eşleştiriyorduk. Böylece şenliğe gelen her çocuk, oyunlardan faydalanabilecek ve daha rahat yemek yiyip oynayabilecekti. Biz çocuklar ve gönüllüler ile ilgilenirken, köşede birkaç çocuğun oldukça ciddi durduğunu fark ettim.
Erhan’a "bu çocuklar neden bekliyor" diye sordum. Erhan da çocuklara sordu:
- "Siz n’apıyorsunuz orada?"
- "Kardeşlerimizi bekliyoruz", erkek olan ve en büyükleri cevap verdi.
- "E gelin siz de katılın."
- "Olmaz, biz veliyiz. Kardeşlerimizi getirdik, onları bekliyoruz."
- "Gelin şöyle size de veli grubu yapalım" diyerek çocukları ikna ettik.
O kızlardan biri ise diğerlerine bakıyordu, katılması doğru mu değil mi bilemiyor gibiydi. Herkes ikna olunca kız da grubun peşine takıldı. Kızın bakışları nedense içime dokundu. Şenlikte onu gördüğümde oyunları oynuyordu ama yüzündeki o ifade aynıydı, silinmemişti. Sanki çocuk olmayı unutmuş, oyunları iş ciddiyetiyle yapıyordu…
Döndüğümde o kızı arkadaşlarıma da anlattım. Şenlik yapıyor ve dönüyoruz ne işe yarıyor ki, diye düşünüyordum. Ama günler sonra gönüllümüz Uygar, şenlikte çektiği fotoğrafları gönderdi. Onlara bakarken aşağıdaki fotoğrafları buldum.
Çok duygusal bir insan değilim ama gözyaşlarıma engel olamadım. Biz sadece şenlik yapmıyoruz, bir çocuğa çocuk olduğunu hatırlatıyoruz, ona kendisine ait basılı ilk fotoğrafını veriyoruz, kendi yaptığı resimleri sergileyerek değerli olduğunu hissetmesini sağlıyoruz. Bir çocuk ciddi bir veli olarak gelip, gülen bir çocuk olarak çıkıyorsa, bu bile yeter.
Sevgiler,
Pınar Akman, 2016
