- Zeynet Öztunca
TEGV Kılavuzumuz Oldu
Öğrenciliğimin ilk seneleri. Daha yeni yerleştiğim semte alışmaya çalışıyor ve bunu kolaylaştırmak için akşamüstleri civarda yürüyüşe çıkıyordum. Bir gün yine böyle bir yürüyüş sırasında, evimin arka sokağında, uzaktan bakıldığında kocaman bir çukuru andıran geniş bir alan gördüm ve merak ederek o tarafa doğru yaklaştım. Daha yaklaşmamla kapıdaki güvenliğin bana TEGV'i anlatmaya başlaması bir oldu. "İçeri gir," dedi, "bir tanış." Merak ettim tabii. İçeride beni en içten gülümsemesiyle karşılayan üç kişi vardı: Pınar Abla, İnci ve Turan. O kapıdan tedirgin girişimin yerini sanki yıllardır oranın bir parçasıymışım gibi hissetmemi sağlayan sıcacık bir güven duygusu almıştı. İşte ben o gün TEGV'li oldum; aslında hiç bitmeyecek, yıllar içinde farklı şekillerde hayatıma dokunacak bir maceranın ilk gününü yaşıyordum. Yaklaşık üç yıl her hafta sonumu ve hatta evim yakın olduğu için hafta içi boş zamanlarımı bu parkta geçirmeye başladım. Birbirinden değerli insanlar tanıdım, harika çocuklarım oldu. Birine bir şey anlatmakla, öğretmekle ilk defa bu parkta tanıştım. Bir çocuğun bir anı nasıl aydınlatabileceği gerçeğiyle ilk defa burada karşılaştım. Çocukların hayatına dokunduğumu hissettikçe çoğaldım, büyüdüm, geleceğe dair umudum ve hevesim daha da arttı. Her şey bir çocuğa dokunmakla başlıyordu işte; ben bunu hissediyorsam ve bu his farklı illerde binlerce gönüllü tarafından paylaşılıyorsa gelecekten umut etmemek için nasıl bir sebep olabilirdi ki? Yıllar geçti, okul bitti, ben yurtdışına gittim. Orada da birbirinden harika çocuklarla çalışma imkânım oldu. TEGV'de öğrendiklerim her daim kılavuzum oldu. Bir gün iş ararken yine TEGV çıktı karşıma, zaten parçası olduğum bir aileye artık profesyonel bir bağ ile bağlı olmak apayrı bir keyif oldu, gurur oldu benim için. Dilerim ki daha birçok çocuğun gülümsemesine sebep olacağımız yıllarımız olsun. İyi ki doğdun TEGV...
Anında Haberdar Ol
